Skip to main content

Posts

First Day of School

'S' of AtoZ Challenge  शाळेचा पहिला दिवस  जून महिना आला की शाळा आठवते! आपण कितीही वर्षाचे असू,  तरी शाळेच्या नवं वर्षाची ती उत्सुकता आठवतेच !  जून सुरु झाला की थोडातरी पाऊस पडतोच!  मग आई बाबांबरोबर दुकानात जाऊन,  नवीन इयत्तेची पुस्तके आणायची trip आठवते.  नवीन textbooks, notebooks, pencil box, pencils, water bottle, अगदीच जुनी झाली असेल तर नवीन school bag...  अश्या सर्व नवीन ,कोऱ्या वस्तू आणून, घरी येऊन त्या सर्व बाहेर काढून, त्यात नाक खुपसून त्याचा वास घेणे!  अहाहा! It was the smell of 'Newness'!  तेव्हाच खऱ्या अर्थाने  शाळेचा नवीन वर्ष सुरु व्हायचं !  घरी येऊन शाळा उघडायच्या अगदी तीन-चार दिवसांपूर्वीच, आई माझी सर्व पुस्तकांना नवीन brown covers घालायची! आणि ती ताठ आणि कडक मस्त बसायची! तशी covers मी नंतर 7th-8th मध्ये गेल्यावरही मला जमली नाही! मग नवीन uniform, तुटली नसेल तर नवीन छत्री,  आणि पायाची size जास्त मोठी  झाली नसेल तर,  नवीन पावसाळी चपला! त्यापण Bata मधल्याच! मला Bata मध्ये घेऊन जायची जबाबदारी mostly माझ्या ब
Recent posts

The 'R' Factor

R of AtoZ Challenge Co-incidentally, the names of the three most idolized heroes of my life, start from 'R'! I have been following them and idolizing them since I was seven or eight years of age! These three heroes have been my constant inspiration and I often fall back on them and their words when I slip into a slump or feel hopeless!  Ruskin Bond  'Rusty's Adventures' and 'Grandma Climbs a Tree' were amongst my first Ruskin Bond reads. I related to Rusty and would often imagine having a bindaast, brave Grandfather (like Rusty's) who  adopted and took care of ensemble animals in their big garden! And I secretly aspired (still do) to be that Grandma who climbs a tree and lives in a tree house!    (photo courtesy: Google images)  Ruskin Bond's stories are timeless, ageless and seem like a warm blanket on a rainy night! His stories are that much-needed hug that I hide into when I feel like sobbing or when I am really happy! Not

The Quilt

Q from AtoZChallenge Quilt.  गोधडी.  Hand-stitched गोधडी!  When I was around seven or eight, my Aaji hand-stitched two गोधडीs for me. One was a magenta-red with white and orange dots and elephants on the border and the other was a bright mango-yellow with tiny white polka dots and a brown border.  She had used four of her sarees, rather पात्तळ (her word for her everyday soft cotton sarees) and had undertaken this 'project of love' for me, her youngest grand-daughter!  She had layered one saree over the other, keeping the pretty, softer side on the outside and had hand-stitched it with the thicker thread and a taller pin.  My Aaji had a sewing machine at home. A regular tailor's machine, which worked manually. The one where you had to step on and keep pedaling and tapping for the machine to move. She had used the machine for years, stitching bags, pillow covers, making kids' dresses and many things (which surprisingly I never got to see). In my memo

Pu La

'P' of #AtoZChallenge  लहानपणापासून पु.लंचं घरी येणं जाणं असायचं!  कधी cassette मधून गोष्ट सांगायचे, कधी radio वरून गाणी ऐकवायचे.  आणि भरपूर वेळा आई आणि आजी मला त्यांची पुस्तके वाचून दाखवतं.  मला तर ते माझे आजोबाच वाटायचे!  किती गोष्टी सांगत, किती हसवत!  जास्त करून त्यांच्या गम्मतीदार गोष्टी ऐकल्यामुळे ते माझ्यासाठी खूप मोठा Source of Happiness होते आणि अजूनही आहेत!!  मी सहावीत होते तेव्हा ते गेले.  मी पहिल्यांदा कोणाच्या 'जाण्यावरून'  एवढी रडली असेन! तेव्हा तर मला फारशी idea पण नव्हती की, ते नक्की कोण आणि कित्ती मोठे आहेत! मला माझेच आजोबा गेले असं वाटलं! दुसऱ्या दिवशी आणि त्या नंतर झालेल्या media coverage नंतर कळलं की फक्त मी नाही ते सगळ्यांचेच favourite आजोबा आणि Once in a Lifetime Phenomenon होते ! त्यानंतरच्या दिवसात, सगळ्याच channels वर त्यांची नाटकं, गाणी, काथा-कथान, जुने films broadcast केले!  खूप blessed वाटलं की मी ते असताना जन्माला आले, आणि मला ते थोडेसे मिळाले!  आणि त्याहून आनंद झाला की त्यांची आणि माझी एकच भाषा असल्य

The Old

O of #AtoZChallenge At night, when the world would be making it's bed, waiting to drop down, my Aaji would put on her transistor in her bedroom and listen to old Hindi songs on radio. Suddenly, everything would go quiet. A warm, fuzzy feeling would envelope our house. A smile would appear on our faces, the worried wrinkles on the foreheads would disappear and we would find ourselves going down the Old World Lane!  Ah! The eternal- Old World Charm! Even today when I hear any old Hindi song, my imagination turns into  black and white and I get transported right into the song!  If I have to revisit an era, I would travel to the 'black and white Mumbai' era. When the streets looked squeaky clean, the Victorian buildings at VT, Churchgate basked in it's full glory, Marine Drive and the Arabian Sea looked it's cleanest. During my time-travel, I can feel the warm wind blowing, making my tresses dance. I imagine life to be simpler with lesser choices, less

Choti Nalu

N of #AtoZChallenge Nalu म्हणजे Nalini, my Aaji. My Aaji has a played a BIG role in my life. My Aaji (Mum's mum) and we lived together till she passed away. I got her, all for myself till the time I was twenty-one years old!  She was not just my Aaji, but my roommate, my sister, my friend, my Guide, my Teacher! All rolled in one! My Aaji would often tell me stories. And some of these stories would be memories about her childhood. Whenever she narrated I would immediately be transported back in time, to the Mumbai of the late 1920's and early 1930's! My imagination would turn sepia and I would see my Aaji as a दोन वेण्याची छोटी choti Mulgi (but with my Aaji's face)!  Aaji grew in the heart of Dadar. Her father taught my Aaji everything! He put her in the best school of Dadar (King George semi-English), he helped her in her studies through school, he encouraged her to sing and learn the harmonium, he taught her to cycle on the f

Majha Mulund

M of #AtoZChallenge  प्रिय मुलुंड,  मी तुला खुपचं miss करते! मी ह्या जागच्या पाठीवर कुठेही राहीले तरी,  तूचं माझं कायमचं घर अशील!  तुझ्या रस्त्यांमध्ये एक वेगळीचं warmth आहे, ओलावा आहे, comfort आहे !  दूर बसूनही मी बऱ्याचदा तुझ्या रस्त्यांमध्ये रमतगमत फिरत असते.  बरंच काही शोधात असतें, बर्याच आठवणी आठवतं असते! कदाचित मी त्या ओळखीच्या रस्त्यांवर,  स्वतःचीच पुसट झालेली ओळख शोधत असेन ? माझ्या मुलुंड पूर्व मध्ये कोणी हरवूनही हरवणार नाही!  सगळे रस्ते, सगळे गल्ले, सगळे कोपरे, अगदी जाणून आहे मी!  लांब चालतही गेले ना, तरी घरी परतायचा रस्ता सापडतोच!  गोल आणि छोटं आहे नं माझं मुलुंड East!  कुठूनही सुरु केलं तरी तिथंच येऊन पुन्हा सुरु करू शकतो!  ती झाडं, ती सावली पण लक्षात आहे,  अगं मीच काय,  तुझ्या त्या Saidhan जवळच्या झाडावर पण, पीढोन-पीढी राहणाऱ्या चिमण्या पण दर संध्याकाळी तेवढाच किलबिलाट करतात! खाली रस्त्यावर दर महिन्याला वाढणारा traffic कितीही असला,  तरी किलबिलाट तेवढाच जोरात असतो!  वडापाव, दाबेली आणि पाणीपुरी मिळते नं जगभर (atle